Ouders Brake-Outers getuigen: “Het heeft hen een stem gegeven”

Juki Rosier is Brake-Out-alumnus en blikte eerder al terug op haar traject in dit blogbericht. Nicolas Verlinden zit in zijn 3de Brake-Out-jaar. Vandaag vertellen Tineke en Jan (de mama en stiefpapa van Juki) en Peggy en Carl (de ouders van Nicolas) hoe Brake-Out niet alleen hun kinderen, maar ook het hele gezin raakte.

Hoe komen ouders bij Brake-Out terecht? Voor Tineke en Jan was het simpel. “We kenden Konekt Group al omdat Juki danseres is bij Platform-K. Zo kregen we ook de vraag of ze wilde deelnemen aan Brake-Out. Dat kon voor ons niet op een beter moment komen. Onze dochter had nood aan iets waarvan ze kon bijleren. Het laatste jaar op school viel tegen: ze werd vaak in de opvang geplaatst en bracht haar tijd door met het schillen van ajuinen of zonder noemenswaardige tijdsbesteding. Ze werd er ongelukkig door. We vroegen ons af hoe het nu verder moest met haar – en dan kwam Brake-Out op ons pad.”

Ook voor Nicolas bood zijn schooltraject niet meer voldoende uitdaging in de laatste jaren. Mama Peggy: “Wij hadden door dat er een bepaalde leegte was in het leven van onze zoon. Op de school waar hij als kind lager onderwijs volgde, was hij één van de weinige kinderen met een fysieke beperking. Een geweldige school, maar hij moest op de tippen van zijn tenen lopen om mee te kunnen. Nicolas heeft echt talent om mensen te helpen, maar daar moest iedereen hém helpen. Na een tijd vrat dat aan zijn zelfvertrouwen. Zijn secundair onderwijs volgde hij in een OV1 type-4-school, waar hij doorgaans sterker scoorde dan de jongeren van zijn klasgroep. Aangenaam en goed voor zijn zelfvertrouwen, maar het zorgde er wel voor dat hij minder werd uitgedaagd om zijn grenzen te verleggen. Na zijn schoolcarrière kwam de volgende stap in zijn leven weer heel dichtbij. Een bijzonder, maar vaak ook een onaangenaam moment, omdat je die leegte echt voelt dreigen. Vrijwilligerswerk, één of andere tijdsbesteding... We hadden zeer sterk het gevoel dat Nicolas helemaal niet klaar was om in die fase van zijn leven te stappen.”

Geleidelijk aan loslaten

Omdat Juki’s ouders Konekt al kenden, hadden ze ook snel vertrouwen in Brake-Out. Jan: “Dat vertrouwen groeide alleen maar, omdat we Juki al snel vooruitgang zagen boeken. Ik kan me herinneren dat onze oma in het begin sceptisch was en moeite had om de waarde van Brake-Out in te schatten. Maar ons hoefden ze niet meer te overtuigen. Wat we zagen, klopte gewoon. Voor Juki én voor ons.”

Carl en Peggy geven aan dat het traject de rollen binnen het gezin veranderde. “Over de onderwerpen die bij Brake-Out aan bod kwamen, konden wij als derden met hem een open gesprek aangaan. Daarvoor waren mama en papa altijd de boeman, de mensen die hem zegden dat iets niet mogelijk was. Let op: wij verdedigen evengoed een standpunt waar hij het niet mee eens is. Maar het is niet meer in een beperkende rol, om de goede reden dat hij in Brake-Out zelf op zoek gaat naar zijn mogelijkheden en daar zijn grenzen aftast. Eigenlijk zou je kunnen zeggen dat Brake-Out voor meer evenwichtige gesprekken zorgt binnen het gezin.”

Daarnaast is het ook een proces van geleidelijk aan loslaten. Peggy: “Vroeger kwam de bus Nicolas voor ons huis ophalen; nu gaat hij met het openbaar vervoer zelf twee keer per week naar Brake-Out. Voor iemand die spastisch is, is het duwen van knoppen op ticketautomaten geen evidentie. Of het gebruiken van een bankkaart. Of in de trein stappen. Of de roltrap nemen. En zo kan ik nog een tijdje doorgaan. Maar weet je wat? Hij dóét het gewoon.”

Carl vult aan. “Brake-Out laat ons op een manier toe om hem geleidelijk aan los te laten. En als we eerlijk zijn, is dat ook wat we willen. Je blijft natuurlijk altijd die bezorgdheid koesteren, maar ook een kind met een beperking verdient de kans om op zijn minst in alle vrijheid na te denken over een eigen leven. Om de goede reden dat er een moment komt waarop dat effectief werkelijkheid wordt, ook al zal het dan op een manier zijn waarin altijd een zekere begeleiding verzekerd is.”

Opengebloeid

De ouders van Juki vinden dat hun dochter doorheen het traject is opengebloeid. “Vroeger was ze heel gesloten en moesten we echt moeite doen om haar te laten praten”, vertelt Jan. “Maar tijdens die 3 jaar is er een doorbraak gekomen. Praten kon ze hier altijd, over alles. Alleen deed ze het niet. Brake-Out heeft haar niet alleen een stap richting volwassenheid doen zetten, maar heeft haar ook een aantal sociale grenzen positief doen doorbreken. En Juki heeft enorm veel baat gehad bij het talentdenken van Brake-Out. Het feit dat de organisatie als geheel haar mogelijkheden ziet in plaats van de traditionele beperkingen waar de maatschappij als geheel altijd naar kijkt, doet wonderen voor haar. Er wordt enorm veel gepraat in die sessies. Dingen worden benoemd. En die kennis wordt meegebracht naar huis.”

Peggy geeft aan dat Nicolas zich bij Brake-Out vooral heeft ontwikkeld als mens. “Zijn zelfstandigheid is sterk verbeterd”, vult Carl aan. “Ik heb het gevoel dat hij zichzelf beter accepteert en dat hij een veel diepgaander besef heeft over zijn eigen situatie.”

Beleven en verkennen

De nadruk op het beleven en verkennen van een brede waaier aan activiteiten is volgens de ouders een belangrijk pluspunt. “Het programma helpt Nicolas niet alleen om over dingen te praten, maar ook om alle facetten van zijn beperking zeer breed te ervaren”, zegt Peggy. “Hij schreef samen met een regisseur een eigen toneelstuk, dat hij ondertussen al 24 keer heeft gebracht. Dat brengt hem op plaatsen en in situaties waarin hij ziet dat hij effect heeft op mensen. Vaak is er nadien tijd en ruimte om vragen te beantwoorden uit de zaal, een soort nabespreking. Het is als ouder verbazingwekkend om te merken hoe je kind zienderogen groeit in de antwoorden die hij geeft aan een publiek. Die zijn veel doorleefder en rijker geworden dan in het begin. Je ziet duidelijk dat hij zoveel meer zelfwaarde krijgt.”

Jan: “We merken bij Juki hetzelfde proces. Brake-Out heeft haar voor een deel een stem gegeven, een middel om zichzelf uit te drukken. Ze heeft het voortdurend over haar talenten en de dingen die ze ermee kan doen. Straffer nog: ze legt het uit aan iedereen die het horen wil!”

‘Universiteit van buitengewone mensen’

Aan het einde van het traject, is heel veel veranderd. Maar als ouder blijf je je natuurlijk zorgen maken over de toekomst van je kind. “Een kind als Juki, daarover maak je je zorgen – Brake-Out of niet. Het is geen wondermiddel. Maar het is wél een tonic voor zelfontplooiing en zelfontdekkking. Brake-Out is geen toveroplossing dat van jongeren met een beperking verantwoordelijke volwassenen maakt. Het helpt die jongeren wél op te groeien op een manier die ze nooit zouden bereiken als ze het programma niet volgen.”

“Of hij nu drie jaar Brake-Out heeft gedaan of niet, onze zoon blijft natuurlijk een beperking hebben”, zegt Carl. “Een toveroplossing is het niet. Maar als ik zie wat Nicolas daar heeft meegekregen, zou ik het schitterend vinden dat hij met de gevonden talenten écht een tijdsbesteding of vrijwilligerswerk kan vinden die hem op het lijf is geschreven. Wij zijn als ouders zeer positief over het programma en wat het betekent voor ons kind.” Peggy: “Nicolas noemt Brake-Out steevast ‘De universiteit van buitengewone mensen’. Beter kan ik het niet zeggen.”